ഇരുൾമായണം - 12 - മായാസീത

"പഞ്ചവടിയിലെ മായാസീതയോ
പങ്കജമലർ ബാണമെയ്തു
ഇന്ദ്രധനുസ്സോ പുരികക്കൊടിയായ്‌
ഇന്ദ്ര ജാലമോ പുഞ്ചിരിയായ്‌"


ലങ്കാദഹനം എന്ന സിനിമയ്ക്കായി ശ്രീകുമാരന്തമ്പി എഴുതിയ ഈ വരികളിലെ "മായാസീത" എന്ന പ്രയോഗം മലയാളികൾക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ടതാണ്. രാമായണത്തിലെ മറ്റൊരു കാൽപ്പനികതയാണ് മായാസീത!

ലങ്കേശൻ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയത് സീതയെ അല്ലായിരുന്നോ?

എലിക്കെണിയിൽ കപ്പ വയ്ക്കുന്നതുപോലെ ഒരു വ്യാജസീതയെ പഞ്ചവടിയിലിരുത്തി ലക്ഷ്മണരേഖയൊക്കെ വരച്ച് പാവം രാവണനെ പറ്റിച്ചതാണോ?

എങ്കിൽ കപടസീതയെ അപഹരിച്ചുകൊണ്ടുപോയ രാവണനെ ചിറകെട്ടി, കടൽകടന്ന് വധിച്ചതെന്തിന്?

"അയ്യേ..പറ്റിച്ചേ!" എന്നുപറഞ്ഞ് ശരിക്കുള്ളതിനെ എടുത്തു പക്കത്ത് വച്ചാൽ പോരായിരുന്നോ?

പാവം ജഡായു വെറുതേ കയറിവഴിതടഞ്ഞു രാവണൻ്റെ കയ്യാൽ വധിക്കപ്പെട്ടു, ഹനുമാൻ ഒരുകാര്യവുമില്ലാതെ കടലുചാടിക്കടന്നു!!!

അങ്ങനെയൊന്നുമല്ല, യഥാർത്ഥ സീതയെത്തന്നെയാണ് രാവണൻ കൊണ്ടുപോയതെന്ന് വാല്മീകിക്ക് ഒരു സംശയവുമില്ല...

പിന്നീടുവന്ന ഭക്തിപ്രസ്ഥാനക്കാർക്കാണ് ആകാശത്തിൽ പറക്കുന്ന വിമാനത്തിൽ നിന്നു ചാടാൻ പോയ സീതയെ രാവണൻ ബലമായി പിടിച്ചു മടിയിൽ ഇരുത്തിയത് പ്രശ്നമായതും, അവരാണ് മായാസീതയെ സൃഷ്ടിച്ചതും...

കുറേ ശ്ളോകങ്ങൾ ഉണ്ട്, നമുക്ക് തൽക്കാലം രണ്ടെണ്ണം മാത്രം നോക്കാം...

ആരണ്യകാണ്ഡം സർഗ്ഗം 49 ലെ 17 ആം ശ്ളോകം

"വാമേൻ സീതാം പദ്മാക്ഷീം മൂർധജേഷു കരേണ സഃ
ഊർവ്വേഃ തു ദക്ഷിണേൻ ഏവ പരിജഗ്രാഹ പാണിനാ"

(രാവണൻ അവൻ്റെ ഇടതുകൈ അവളുടെ മുടിക്കെട്ടിലും, വലതുകൈ തുടകളിലും പിടിച്ച് പങ്കജനയനയായ സീതയെ പിടിച്ചുയർത്തി)

ആരണ്യകാണ്ഡം സർഗ്ഗം 52 ലെ 18 ആം ശ്ളോകം

"തസ്യഃ തത് വിമലം സു നസം വക്ത്രം ആകാശേ രാവണ അങ്ക ഗം
ന രരാജ വിനാ രാമം വിനാലം ഏവ പങ്കജം"

(രാവണൻ്റെ മടിയിൽ ഇരുന്നിരുന്ന, സീതയുടെ ശുദ്ധമായ മുഖം, രാമൻ സമീപത്തില്ലാതിരുന്നതിനാൽ തണ്ടോടിഞ്ഞ താമരപോലെ ആകാശത്ത് തിളക്കമറ്റതായി കാണപ്പെട്ടു.)

ഇതുരണ്ടും നമുക്ക് അത്രയ്ക്കങ്ങോട്ട് ഇഷ്ടായില്ല ട്ടാ...

ഇനി മായാസീത നിറം പിടിപ്പിച്ച നുണയെന്നതിനു തെളിവു തേടാം....

സുന്ദരകാണ്ഡത്തിന്റെ അന്ത്യത്തിലും, യുദ്ധകാണ്ഡം ആരംഭത്തിലും രാമനിൽ ചില ദൗർബ്ബല്യങ്ങൾ വ്യക്തമായി കാണാം.

"വാഹി വാത യത: കാന്താ താം സ്‌പൃഷ്ട്വാ മാമപി സ്‌പൃശ്യ
ത്വയി മേ ഗാത്രസ സ്പർശശ്ചന്ദ്രേ ദൃഷ്ടിസമാഗമഃ"

(വായുഭഗവാനേ ... സീത തങ്ങുന്ന ഇടത്ത് കൂടി പ്രവഹിച്ച് എന്നെ തഴുകിയാലും, എനിക്ക് അവളുമായി സമാഗമം ഉണ്ടായതായി അനുഭവപ്പെടും)

"തദ്വിയോഗേന്ധനവതാ തച്ചിന്താവിപുലാർച്ചിഷാ
രാത്രിംദിവം ശരീരം മേ ദഹ്യതേ മദാനാഗ്നിനാ"

(അവളുടെ വിരഹത്താൽ, അവളെപ്പറ്റിയുള്ള ചിന്തകളാൽ ഉള്ള കാമാഗ്നിയിൽ എന്റെ ദേഹം രാപകൽ ദഹിച്ച് കൊണ്ടെയിരിക്കുന്നു - മായാസീതയെപ്പറ്റി ആണെങ്കിൽ ഇത്രയ്ക്ക് അങ്ങോട്ട് വേണോ?)

"അവഗാഹ്യാർണ്ണവം സ്വപ്സ്യേ സൗമിത്രേ ഭാവതാ വിനാ
കഥഞ്ചിത് പ്രജ്വലൻ കാമ: സ മാ സുപ്തം ജലേ ദഹേത്"

(ലക്ഷ്മണാ.. നിന്നെക്കൂട്ടാതെ ഞാൻ കടലിൽ ഇറങ്ങിക്കിടക്കട്ടെ.. എന്നിലെ തിളച്ചുമറിയുന്ന കാമവികാരങ്ങൾക്ക് അങ്ങനെയെങ്കിലും ശാന്തി ലഭിക്കുമോ?)

"ബഹ്വെതത് കാമയാനസ്യ ശഖ്യമേതേന ജീവിതും
യദഹം സാ ച വാമൊരൂരേകാം ധരണിമാശ്രിതൗ"

(അതിമനോഹരമായ തുടകൾ ഉള്ള അവളും ഞാനും ഇതേ ഭൂമിയുടെ രണ്ടറ്റത്ത് - അശോകവനത്തിലും ഇന്നത്തെ തലൈമണ്ണാറിലും - ആയി കിടക്കുന്നു)

"കദാ നു ചാരുബിംബോഷ്‌ഠം തസ്യാ: പദ്മമിവാനനം
ഇഷദുന്നമ്യ പാസ്യാമി രസായ നാമിവാതുര""

(അഴകാർന്ന തൊണ്ടിപ്പഴം പോലത്തെ ചുണ്ടുകളോട് കൂടിയ ചുവന്ന പൂവുപോലെയുള്ള അവളുടെ മുഖം രോഗി ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ കഴിക്കേണ്ട മരുന്നിനെ എങ്ങനെ കാണുന്നുവോ, അതുപോലെ എപ്പോഴാണ് കൺകുളിർക്കെ കാണാനാവുക?)

"തസ്യാസ്തു സംഹതൗ പീനൗ സ്തനൗ താലഫലോപമൗ
കദാ നു ഖലു സൊത്കമ്പൗ ഹസന്ത്യാ മാം ഭജിഷ്യത"

( പുഞ്ചിരിതൂകി വരുന്ന അവളുടെ തമ്മിൽ ഞെരുങ്ങിയവയും, തടിച്ചതും, പനംപഴങ്ങൾ പോലെയുള്ളവയും, തുടിക്കുന്നതുമായ ഇരുസ്തനങ്ങളും എപ്പോഴാണ് എന്നിൽ അമരുക?)

യഥാർത്ഥ സീതയെ ഒളിപ്പിച്ചിട്ട് മായാസീതയെയാണ് രാവണനുകൊടുത്തതെങ്കിൽ എന്തിനാണ് അശോകവനത്തിൽ കിടക്കുന്ന മായാസീതയെ സ്മരിക്കുന്നത്? ഒളിച്ചുവച്ചതിനെ സ്മരിച്ചാൽ പോരേ?

ഇനി പുരുഷവാചകം നോക്കാം, യുദ്ധാനന്തരം വിഭീഷണനോടൊത്ത് അരികിൽവന്ന സീതയോട് രാമൻ പറയുന്നു

"രാവണാണ്ഡകപരിക്ളിഷ്ടാൻ ദൃഷ്ടാം ദുഷ്ടേന ചക്ഷുഷാം
കഥം ത്വം പുനരാദദ്ധ്യാം കുലം വ്യപദിശാൻ മഹത്"

"അകാശമാർഗ്ഗേ പുഷ്പ്പക വിമാനത്തിൽ വച്ച് കാണുന്നവർക്കെല്ലാം ദുഷ്ടനായി തോന്നുന്ന രാവണന്റെ മടിയിൽ കയറി ഇരുന്നവളായ നിന്നെ എൻ്റെ കുലം എങ്ങനെ അംഗീകരിക്കും?"

അത് മായാസീതയെങ്കിൽ പാവം രാവണനൊരു ഉല്ലാസം ഉണ്ടായതിൽ രാമനെന്തിനവളെ കുറ്റം പറയണം?

അപ്പോൾ സംഗതി ഇത്രയേയുള്ളൂ... രാവണൻ കൊണ്ടുപോയതും, രാമൻ തിരിച്ചുകൊണ്ടുവന്നതും യഥാർത്ഥ സീതയെതന്നെയായിരുന്നു, പക്ഷേ ഭാരതത്തിലെ ഒരു സ്ത്രീയെ ആ ലങ്കക്കാരൻ പിടിച്ചുമടിയിലിരുത്തി കൊണ്ടുപോയത് നമുക്കങ്ങോട്ട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല, അതിനാൽ ഒരു മായാസീതക്കഥ അങ്ങട് പടച്ചിറക്കി, അത്രതന്നെ...!!!